Afgelopen maandag heb ik een meditatie gedaan waarbij ik het gedicht ‘Noem mij bij mijn ware namen’ van Thich Nhat Hanh voorgelezen heb. Daarbij heb ik de overweging meegegeven om deze week te oefenen met compassie en mededogen. Kijken of het je lukt om ‘de deur van je hart’ (zoals dat in dit gedicht zo mooi benoemd wordt) open te houden, ondanks alles wat er gaande is.
Ik ben nog steeds geschokt door de inval van Rusland in Oekraïne. Als ik de verwoesting zie, de slachtoffers van al dat geweld en de roekeloosheid (hoe haal je het in je hoofd om een kerncentrale te gaan beschieten!!!) maakt me dat bang, boos en intens verdrietig. Het lukte me deze week niet altijd om de deur van mijn hart open te houden. Op sommige momenten heb ik hem bewust op een kiertje gezet, en soms zelfs even gesloten.
Het gevoel van machteloosheid overheerste aanvankelijk. Maar ondertussen ben ik actie gaan ondernemen, en probeer ik (als informele oefening) compassie zoveel mogelijk in de praktijk te brengen.
Ik heb contact gezocht met een collega in Oekraïne, en ga proberen om via Elena de hulpverleners en de mensen in Oekraïne te helpen. En ik ben dankbaar dat wij hier, alsnog, veilig zijn.
Noem me bij mijn ware namen.
Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken, want vandaag zelfs kom ik voortdurend aan.
Kijk goed: ik arriveer elke seconde als een knop aan een lentetak, als een jong vogeltje met tere vleugels, dat leert zingen in zijn nieuwe nest, als een rups in het hart van een bloem, als een juweel verborgen in een steen.
Ik blijf komen om te lachen en te huilen, te vrezen en te hopen.
Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat zich vlak boven de rivier ontpopt en ik ben de vogel die, als de lente komt, bijtijds arriveert om het vliegje op te eten.
Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van de vijver en ik ben de ringslang die onhoorbaar nadert en zich met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been, mijn benen zo dun als bamboestokjes en ik ben de wapenhandelaar die dodelijke wapens aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het twaalfjarig meisje, vluchteling op een klein bootje, dat overboord springt, na verkracht te zijn door een zeerover.
En ik ben de zeerover, mijn hart nog niet in staat tot liefde en begrip.
Ik ben een lid van het Politbureau, met onbeperkte macht in mijn handen.
En ik ben de man die, langzaam stervend in een heropvoedingskamp, zijn “bloedschuld” aan zijn volk moet betalen.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol dat zij vier oceanen vult.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen, zodat ik al mijn huilen en lachen tegelijk kan horen, zodat ik kan zien dat mijn vreugde en pijn één zijn.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen, zodat ik kan ontwaken en de deur van mijn hart open kan blijven, de deur van mededogen.
Thich Nath Hanh
Ik wens iedereen, en vooral de mensen in Oekraïne, alle goeds, en ik hoop jullie maandag weer te mogen inspireren met iets moois en hoopvols.
Nancy Meesters.
