De dichter en zijn poëzie zijn onafscheidelijk. Maar (zoals uit dit fragment blijkt) beseft Campert zich ook dat, wanneer hij overlijdt en zijn gedichten blijven bestaan, er iets verandert. Het gedicht blijft in woorden bestaan, maar de herinnering verdwijnt met de dichter.
In de bundel Nieuwe herinneringen speelt de dood een belangrijke rol. En een van de dingen die ik aan Campert zo bewonder is dat hij de dood heel nuchter benadert, zonder somber te worden. Gewoon als een onderdeel van het leven, zoals dat in vroegere tijden ook veel meer het geval was.
Het fragment doet me ook denken aan een thema in de kunst dat ‘vanitas’ heet. Het woord vanitas is Latijn en het betekent ‘ijdelheid’ en ‘leegheid’. In dit type stilleven staat de vergankelijkheid van het aardse leven centraal, en het eerste vanitas stilleven dateert van 1603 (geschilderd door Jacob de Gheyn II).
Ik wens iedereen een fijn weekend, en ik hoop jullie maandag weer te mogen verwelkomen en te inspireren met een mooi stukje uit een van de andere gedichten van Remco Campert.
Nancy Meesters.
