Afgelopen maandag heb ik een meditatie gedaan die ik ‘compassionele metgezel’ heb genoemd.
Je stelt je dan voor dat er een vriendelijk wezen in je voorstellingsvermogen opkomt, die we de ‘compassionele metgezel’ noemen.
Een wezen dat alle kwaliteiten van compassie en welwillendheid belichaamt, en dat veilig voor je voelt. Het kan een menselijk wezen zijn, of een dier, een natuurwezen of een hemels wezen, of een wezen dat helemaal uit je fantasie voortkomt.
Het wezen belichaamt alle kwaliteiten die voor jou een uitdrukking zijn van compassie. Het kan vriendelijkheid en geduld uitstralen. Of moed en kracht, wijsheid, ruimhartigheid, speelsheid en humor.
Het wezen is totaal toegewijd aan jouw geluk en welzijn, en accepteert je helemaal (met alles erop en eraan) zoals je bent. Met al je kwetsbaarheden, maar ook al je mogelijkheden.
Hoe ziet jouw ‘compassionele metgezel’ eruit?
Hoe treedt het met je in contact?
En, als het spreekt, hoe is de toon van de stem dan. Hoe klinkt die stem? Of, als het geluiden maakt, hoe klinkt dat?
Wat doet het met jou, als je je deze ‘compassionele metgezel’ voorstelt?
Alle ervaringen en reacties mogen er zijn. Ook het weinig, of geen verbindingen voelen met een compassioneel wezen. Maar ook het ontmoeten van meerdere wezens.
Het is een oefening, en een oefening kan niet mislukken of slagen. Oefening is oefening. Elke ervaring maakt er deel van uit en mag opgemerkt worden, en er zijn. Dat opmerken, en toelaten in je aandacht, liefst op een vriendelijke manier, is al een oefening op zich.
Ik hoop jullie maandag weer te mogen verwelkomen, en te inspireren met een Mindfulness Momentje.
Nancy Meesters.
