Afgelopen maandag heb ik een meditatie gedaan die ik ‘Tijd nemen voor processen’ heb genoemd. Het nieuws van de aardbevingen in Turkije en Syrië had ik toen nog niet gehoord. Want daarvoor geldt het omgekeerde. Het proces dat zich daar afspeelt is een race tegen de klok. Men kan het zich niet permitteren om de tijd te nemen… Ik merkte dat het me zwaar trof, mede omdat ik in 2008 precies in dat gebied rondgereisd heb.
De mensen die ik daar heb gezien, en ontmoet. Leven die nog? (Dat heb ik me over de mensen in Syrië, toen daar de oorlog uitbrak, al veel vaker afgevraagd. Maar nu vraag ik het me ook af over al die mensen in Turkije.) Geschokt ben ik door de beelden op TV, en wat ik lees in de kranten. Ik merk dat het me enorm raakt en dat ik diep verdrietig ben. De ellende, de wanhoop. Ik heb moeite om ermee om te gaan, en mijn hart gaat uit naar de mensen die getroffen zijn.
Wereldwijd zijn er zoveel mensen in nood. De oorlog in Oekraïne, die deze maand al een jaar aan de gang is. De mensen in Iran die al jarenlang onderdrukt worden, en vermoord. Protesten die dit keer in gang gezet werden omdat men terecht boos is vanwege de moord op een jonge vrouw die haar hoofddoek niet op de juiste wijze droeg. China en Rusland die hun bevolking ook onderdrukken, en leugens voorschotelen. Noord Korea, dat nog erger is. De vrouwen die omkomen door geweld, vooral door een (ex)partner (in ons eigen land is er wekelijks zéker 1 slachtoffer). En zo kan ik helaas nog wel even doorgaan.
Gisteren hoorde ik dat Burt Bacharach, een man die prachtige liedjes gecomponeerd heeft, overleden is. Wel op de respectabele leeftijd van 94 jaar, maar toch. Het maakt me nog triester.
Wat me vooral triest maakt is dat mensen elkaar zoveel leed berokkenen. Zo’n aardbeving, daar kan je niks aan doen. Maar je moet er wel voor zorgen dat je degelijke, aardbevingsbestendige huizen bouwt in een omgeving die daar gevoelig voor is. Oorlogen, het onderdrukken en vermoorden van mensen… Vreselijk! En het zijn mijn medemensen die dat doen. Dát is vooral waar ik moeite mee, het leed dat wij als mensen zelf veroorzaken.
Laten we vooral tijd en energie stoppen in de goede dingen van het leven. Zoals mooie muziek. Daar wordt de wereld een beetje beter van. In een interview hoorde ik Burt Bacharach ook zeggen dat hij hoopte met zijn liedjes de mensen vrolijker te maken en ze te laten genieten. Ik heb me voorgenomen dat ik vanaf nu mijn favoriete liedje van hem een tijdje dagelijks ga beluisteren en meezingen.
Ik gebruik dan wel geen make up (meer), maar ik laat wel iedere ochtend mijn hart uitgaan naar de mensen en de wereld. Ik zeg geen gebedje, maar door dit liedje mee te zingen zet ik mijn hart open. Als we dat nu allemaal eens zouden doen. Zou de wereld daar niet een beetje mooier en beter van worden?
Ik wens iedereen (ondanks alle trieste en nare zaken die momenteel in de wereld gebeuren) een fijn weekend, en ik hoop jullie volgende week opnieuw te mogen ondersteunen in jullie eigen beoefening met een nieuw mindfulness momentje.
Nancy Meesters.
